Isang Muling Pagkikita na Punô ng Luha at Patawad
Pagkatapos ng halos sampung taon ng pananahimik, muling nagtagpo ang landas ng pambansang kamao na si Manny Pacquiao at ng anak niya kay Joan Rose Bacosa — si Emanuel Joseph “Eman” Bacosa Pacquiao. Sa panayam kay Jessica Soho, emosyonal na ibinahagi ni Eman ang hindi malilimutang sandali nang una silang muling magkita ng ama na matagal na niyang hinanap at pinangarap makasama.
Ang kwento ni Eman ay hindi lamang tungkol sa isang ama at anak na muling nagtagpo, kundi tungkol sa pag-asa, pagtanggap, at pagpapatawad — isang istoryang nagpatulo ng luha sa marami.
Simula ng Kuwento: Anak sa Nakaraang Relasyon
Si Eman ay ipinanganak noong Enero 2, 2004, bunga ng relasyon ni Manny Pacquiao kay Joan Rose Bacosa, isang dating waitress at “spotter” sa isang hotel sa Pasay City noong 2003. Naging maikli man ang ugnayan nila, nagbunga ito ng isang batang lalaking lumaki na may matinding paghanga sa ama na halos hindi niya nakilala.
Noong una, itinanggi ni Pacquiao ang mga paratang at hindi agad kinilala ang bata bilang anak. Dumaan pa ito sa masalimuot na isyu sa publiko — kabilang na ang kasong isinampa noon ni Joan laban kay Manny dahil umano sa “emotional at economic abuse.” Ngunit matapos ang imbestigasyon, ibinasura ang reklamo dahil sa kakulangan ng ebidensya. Mula roon, tuluyang nawala sa mata ng publiko ang kuwento ni Joan at ni Eman.
Lumaki sa Japan, Layo sa Ama
Habang abala si Pacquiao sa kanyang karera sa boxing at sa politika, lumaki si Eman sa Japan kasama ang kanyang ina at mga kapatid. Doon niya natutunan ang disiplina, pagsisikap, at paggalang — mga katangiang kalaunan ay maghahatid sa kanya sa sariling pangarap: ang maging boksingero tulad ng ama.
Sa Japan, nakilala ng kanyang ina si Sultan Ramir Dinho, na tumayo bilang ama ni Eman at sumuporta sa kanya sa kanyang hilig sa sports. Sa kabila nito, hindi raw kailanman nawala sa isip ni Eman ang tanong na “Kailan ko makikita si Daddy?”
Ang Emosyonal na Pagkikita sa 2022
Noong 2022, matapos ang mahabang paghihintay, nagdesisyon si Eman na hanapin ang kanyang ama. Sa tulong ng mga kaibigan at ilang malalapit na kakilala ni Pacquiao, nagkaroon siya ng pagkakataong bumisita sa tahanan ng Pambansang Kamao.
Sa sandaling iyon, ayon kay Eman, agad siyang niyakap ni Manny nang mahigpit — isang yakap na tila bura ang lahat ng taong lumipas. “Miss na miss kita,” iyon daw ang unang mga salitang narinig niya mula sa kanyang ama.
Pinilit niyang pigilan ang kanyang luha, ngunit hindi niya maipaliwanag ang halo-halong emosyon — galak, lungkot, at pag-asa. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang buo siya.
Ang Usapan Tungkol sa Boxing
Habang nag-uusap sila, inamin ni Eman na gusto niyang sundan ang yapak ng ama at maging boksingero rin. Ngunit pinayuhan siya ni Manny na mag-aral muna at unahin ang edukasyon, lalo na’t alam nito ang hirap at panganib ng mundo ng boxing.
“Mahira’ng buhay ng boksingero, anak,” sabi raw ni Pacquiao. “Kung maaari, magtapos ka muna.”
Ngunit nagmatigas si Eman. “Ito po talaga ang gusto ko, Daddy. Ito ang passion ko.”
Napangiti si Manny, at sa wakas ay pinirmahan ang isang dokumentong nagpapatunay na kinikilala niya si Eman bilang anak. “Gawin kitang Pacquiao para mabilis ang pag-angat mo sa boxing,” wika ni Manny.
Matapos iyon, pumasok si Eman sa kanyang silid at doon tahimik na umiyak — hindi dahil sa lungkot, kundi sa labis na pasasalamat.
Pagpapatawad at Pagtanggap
Sa parehong panayam, ikinuwento ni Eman na nagkaroon sila ng mahabang pag-uusap ng kanyang ama. Humingi raw ng tawad si Manny sa mga taon ng katahimikan. “Humingi siya ng sorry sa akin. Sabi ko, wala naman akong galit. Naiintindihan ko naman po.”
Mula noon, unti-unting nagkaroon ng komunikasyon ang mag-ama. Pinadalhan siya ng suporta at inspirasyon ng ama habang patuloy na nagsasanay si Eman sa Japan bilang amateur boxer.
Ang Buhay ni Joan Rose Bacosa Ngayon
Samantala, ang ina ni Eman na si Joan ay isa nang pastora sa Antipas, North Cotabato. Ayon sa kanya, matagal na siyang naka-move on at wala nang galit sa mag-asawang Manny at Jinkee Pacquiao.
Sa kanyang panayam, “Sir Manny” at “Ma’am Jinkee” pa rin ang tawag niya sa mag-asawa — isang senyales ng respeto at pagpapatawad. “Ang mahalaga, kilala na ni Manny ang anak ko. Iyon lang naman ang panalangin ko noon pa,” dagdag ni Joan.
Pag-asa ng Isang Anak
Ngayon, si Eman ay nasa edad 21 at patuloy na nagsasanay bilang boksingero. Malayo man sa spotlight ng ama, buo ang loob niyang gumawa ng sarili niyang pangalan — hindi bilang “anak ni Pacquiao,” kundi bilang sarili niyang tao na may sariling laban sa buhay.
“Hindi ko gustong umasa lang sa pangalan. Gusto kong patunayan na karapat-dapat ako,” ani Eman sa panayam.
Isang Kuwento ng Pamilya, Patawad, at Pagbabago
Ang kuwento nina Manny at Eman ay nagpapaalala na sa kabila ng mga pagkakamali at nakaraan, may pagkakataon pa ring itama ang lahat. Hindi kailangang perpekto ang isang ama o anak — sapat na ang pagkilala, pagyakap, at pag-ibig na totoo.
Sa huli, hindi ang dugo o apelyido ang sukatan ng pamilya, kundi ang pagnanais na bumawi at magmahal nang tapat.